Als je de Europese geschiedenis nagaat dan moet je constateren dat het Christendom vaak een negatieve rol heeft gespeeld als rechtvaardiger van onderdrukking en geweld. Natuurlijk zijn er individuele gelovigen en kerken geweest die streden tegen onderdrukking en onrechtvaardigheid, maar ik heb het donkerbruine vermoeden dat de balans over het algemeen genomen naar de andere kant uitslaat.

Het Jodendom als godsdienst, gezien de historische omstandigheden waarin het merendeel van de Joodse geschiedenis zich sinds het begin van de (Christelijke) jaartelling zich heeft afgespeeld, heeft deze geschiedslast niet of in veel mindere mate. Maar helaas zijn er mensen die dit willen veranderen,
mensen zoals Mordechai Eliyahu, ex-opperrabbijn van de sefardische gemeente in Israel, die maar al te graag de Torah wil gebruiken om te rechtvaardigen wat Israel doet in Gaza:

All civilians living in Gaza are collectively guilty for Kassam attacks on Sderot, former Sephardi chief rabbi Mordechai Eliyahu has written in a letter to Prime Minister Ehud Olmert.

Eliyahu ruled that there was absolutely no moral prohibition against the indiscriminate killing of civilians during a potential massive military offensive on Gaza aimed at stopping the rocket launchings.

[…]

According to Jewish war ethics, wrote Eliyahu, an entire city holds collective responsibility for the immoral behavior of individuals.

Deze fijne meneer, een vooraanstaand religieus leider zegt hier dus doodleuk dat het doden van burgers in Gaza geen misdaad is, zelfs geen gruwelijke vergissing, maar meer een soort plicht. Dat het niet uitmaakt hoeveel Palestijnen worden gedood want volgens de Torah dragen ze de collectieve verantwoordelijkheid voor de raket aanvallen. Bovendien, zo zegt hij verderop, is de veiligheid van Joden belangrijker dan het voorkomen van slachtoffers onder de Palestijnen.

Je zou er depressief van worden, maar gelukkig is Mordechai Eliyahu niet representatief voor alle Joden. Zo las ik vandaag ook over een andere rabbijn, de Amerikaan Brant Rosen, die er heel anders over denkt:

I could answer each and every one of these claims in turn, but I’m ready to stop this perverse game of rhetorical ping-pong. I don’t buy the rationalizations any more. I’m so tired of the apologetics. How on earth will squeezing the life out of Gaza, not to mention bombing the living hell out of it, ensure the safety of Israeli citizens?

We good liberal Jews are ready to protest oppression and human-rights abuse anywhere in the world, but are all too willing to give Israel a pass. It’s a fascinating double-standard, and one I understand all too well. I understand it because I’ve been just as responsible as anyone else for perpetrating it.

Oftewel: genoeg smoesjes en goed praten van wat niet goed te praten valt. Wat de staat Israel aan het doen is in Gaza is verkeerd en dat verdient mijn steun niet, ook al ben ik Joods.

Doordat de staat Israel en haar supporters elders zich consequent voordoet als de enige stem van alle Joden in de wereld, zowel in als buiten Israel is het soms moeilijk om van Israelische misdaden niet Joodse misdaden te maken. Dan krijg je dingen als demonstranten die “Hamas, Hamas, alle Joden aan het gas” scanderen of anti-semitische leuzen die op synagoges worden geklad. Voor de goedpraters van Israel is dat alleen maar een bonus: hun strategie is om kritiek op Israel monddood te maken is door het gelijk te stellen met anti-semitisme en tegelijk de enige erkende stem van de Joodse gemeenschap wereldwijd te zijn.

Daarom is het zo belangrijk wanneer een rabbijn zoals Brant Rosen zich afkeert van wat er in Gaza gebeurd en bekend maakt dat het niet in zijn naam gebeurd. Door het laten horen van een ander Joods geluid laat hij zien dat de staat Israel niet alle Joden vertegenwoordigd, dat dit niet een strijd is van Joden tegen Palestijnen, net zoals Apartheid niet door alle blanke Zuid-Afrikanen werd gesteund.