Het CIDI, Centrum Informatie en Documentatie Israël, is natuurlijk nooit een neutrale organisatie geweest, maar zoals Abu Pessoptimist aangeeft was het ooit een lobby organisatie die nog enigzins de band met de werkelijkheid bezat. Maar van wat hij bij hun congres afgelopen woensdag heeft gezien, is dat allang niet meer het geval:

Het was al met al een wat wonderlijke ervaring, deze CIDI-happening. In het begin van de jaren 90 schreef ik eens, op basis van het feit dat ik zowel de oprichter Bob Levisson als directeur Ronny Naftaniël al heel lang heel goed kende, een portret van het CIDI voor het blaadje Hakehilla van de (orthodoxe) Joodse Gemeente. Het CIDI kwam er uit te voorschijn als een lobby-organisatie, maar een fatsoenlijke en ‘slimme lobby’ zoals de betreurde Maarten van Traa, destijds PvdA Kamerlid en buitenlandwoordvoerder, toen zei. Het CIDI, zo was de mening vrij algemeen, wist redelijk het midden te houden tussen Israëlische propaganda en de realiteiten (en werkelijkheidszin) van de Nederlandse politieke partijen. De waarheid werd niet al te erg geweld aangedaan, er werd veel aan dienstverlening (documentatie, het leveren van contacten en van sprekers) gedaan, discussie werd niet uit de weg gegaan. Met als gevolg dat er goede betrekkingen bestonden met bijna alle partijen (behalve, denk ik, met de SP, die toen nog klein was). Een ‘polderlobby” noemde ik het CIDI destijds.
Maar de sfeer van het symposium van afgelopen woensdag was allerminst die van een polderlobby. Veel bekende gezichten van de VVD (onder andere Weissglas en Van Baalen) in mindere mate kopstukken van het CDA, maar – wat totaal ontbrak waren vertegenwoordigers van de linkerzijde van het spectrum. Geen PvdA, Groen Links of SP, zelfs geen prominenten van D66 was er voor zover ik kon zien. En dan het publiek: overwegend 55 plus, zoniet 60 plus, op een groep jongeren na – de zogenoemde CIDI-jongeren of CiJo die er als het ware beroepshalve bij was. Onder dit grotendeels oude publiek waren Joden uit de ‘upper class’ sterk oververtegenwoordigd en ontbraken – merkwaardig genoeg voor een deel bestuurders van Joodse organisaties, met name jongere bestuurders waren geheel afwezig.
Als dat al niet aangaf dat de belangstelling voor het CIDI een wat eenzijdig karakter heeft gekregen in de afgelopen jaren, dan werd dat wel geïllustreerd door de sprekers.Onno Hoes, de nieuwe voorzitter, onderscheidde zich in zijn maidenspeech vooral door het etaleren van een dosis naïef enthousiasme, waarin hij liefde voor het heilige land etaleerde, vertelde dat hij zich pas anderhalf jaar geleden in de materie was gaan verdiepen en dat hem tijdens een bezoek aan Israël aan de hand van zijn voorganger Manheim duidelijk was geworden dat de mensen daar ‘gewoon willen werken en leven en niets te maken willen hebben met oorlog’. Wellicht kan iemand hem een keer meenemen naar de andere kant van de Groene Lijn en hem wat bijpraten over de achterkant van de pagina’s tekst die hij de afgelopen 1,5 jaar heeft doorgenomen. Het lijkt me dat hij nog veel te leren heeft.

Mijn eigen ervaring, van de persberichten in de krant en de quotes in de nieuwsprogramma’s, is dat wat het CIDI tegenwoordig doet niet wezenlijk verschilt van een willekeurige “Israel uber alles” troll zoals je die op de Midden Oosten blogs aantreft. Alles wat Israel doet is goed, de Palestijnen zijn alleen maar terroristen en leugenaars en iedereen die kritiek heeft is automatisch de vijand en waarschijnlijk een nazi. Ze voegen niets toe aan enige discussie want er valt niet met hen te discusseren. Het CIDI niets meer en niets minder dan een propaganda machine voor de Israëlische regering met het doel oorlogsmisdaden goed te praten. Het feit dat er niet alleen Nederlandse politici op het congres van zo’n organisatie aanwezig zijn, maar ook Nederlandse ministers is verontrustend. Niet verrassend, maar wel verontrustend.