Of liever gezegd, doodslag, want dat was het. Want zou die zeventienjarige jongen, toen hij Gerd Nan neersloeg, dat echt gedaan hebben met de bedoeling hem te doden? Of was het “gewoon” bedoeld als een aframmeling, wou hij Gerd een lesje leren? Als dat zo is, dan heeft hij een fout gemaakt die Gerd het leven koste, maar hemzelf ook zijn hele leven zal blijven achtervolgen.

Bij dit soort gruweldaden is het niet vreemd dat we alleen sympathiseren met het slachtoffer, niet de dader; de hetze tegen de laatste vandaag en gisteren op het internet is een voorbeeld van hoe hoog deze gevoelens kunnen oplopen, ook bij mensen die het slachtoffer niet kenden.

En het is verleidelijk om de dader af te doen als een monster, niet als een heethoofd die een stomme fout beging, want dan hoeven we er niet over na te denken dat het ons ook misschien had kunnen overkomen, met een beetje pech. Wie was er immers niet soms een heethoofd als tiener? Wie heeft er geen domme dingen gedaan die veel slechter hadden kunnen aflopen dan ze deden?

Het is daarom dat we niet te snel moeten zijn met het veroordelen van de vermoedelijke dader. Tenslotte moet hij nog berecht worden, en zolang hij nog niet berecht is past het ons om voorzichtig te zijn. Nog veel belangrijker is dat het toch ook mogelijk moet zijn om in ieder geval een beetje begrip te tonen voor de situatie waarin die zeventienjarige jongen zich nu bevindt. Als hij echt de dader is, dan moet hij dus voor de rest van zijn leven leren leven met de gedachte dat hij een mens heeft gedood. Dat is een veel grotere straf dan wat iemand anders hem kan nog aandoen.