Met het sneuvelen van twee Nederlandse soldaten in Afghanistan in minder dan een week tijd lijken de wittebroodsweken van “onze jongens” daar nu definitief voorbij. We hebben lang kunnen blijven geloven dat het Nederland anders zou vergaan dan de Amerikanen, of de Britten of de Canadezen, dat wij wel in staat zouden zijn om een “opbouw missie” te blijven en geen “vecht missie”, maar die hoop lijkt nu vervlogen.

Niet dat deze hoop ooit meer dan ijdele hoop was. Misschien dat onder ideale omstandigheden een opbouw missie zin heeft, maar in de context van de Amerikaanse “war on terror”, die door veel Islamieten toch vooral asl een oorlog tegen de Islam wordt gezien, zeker na de invasie van Irak en zeker na de onthullingen over Guantanamo Bay en Abu Ghraib, als ook over soortgelijke Afghaanse gevangenissen, heeft zo’n missie helemaal geen kans. In deze situatie maakt het niet uit hoe goed je verstandhouding met de plaatselijke bevolking is, of hoe nobel je doelstellingen: utieindelijk blijf je de bezetter.

Zelf ben ik steeds van mening geweest dat de Amerikaanse oorlog tegen Afghanistan net zo’n misdaad was als de latere oorlog tegen Irak en dat Nederland er dus medeschuldig aan is, door bij te dragen aan de bezetting van een vreemd land. Het maakt niet uit of we een goede of een slechte bezetter zijn, we blijven een bezetter. Ik denk dus niet, zoals de officiele lezing schets, dat onze aanwezigheid het geweld zou beteugelen. Integendeel, onze aanwezigheid lokt juist geweld uit en alleen door het land te verlaten kan dit worden ingetoomd.