De comissie Dijkstal is eindelijk met haar advies gekomen over het beteugelen van de topinkomens. Gepresenteerd als radicale oplossing, gaan ze mij niet ver genoeg, want:

Het strengste regime, dat bijvoorbeeld zal gaan gelden voor bestuurders van universiteiten, hogescholen, bij de publieke omroep en in de cultuursector, schrijft een ‘salarisplafond’ voor: bestuurders mogen niet meer verdienen dan een minister (171 duizend euro, inclusief toeslagen en pensioenbijdrage). Ze moeten voldoen aan deze ‘Balkenende-norm’, tenzij de betrokken vakminister hen, in uitzonderingsgevallen, expliciet toestemming verleent om meer te verdienen. Dit noemt Dijkstal de ‘zware procedure’.

[…]

Dijkstals richtlijnen, die het kabinet waarschijnlijk overneemt, gelden alleen voor de bestuurders. Professionals die bij de organisaties werken, zoals presentatoren bij de publieke omroep, kunnen wel meer verdienen. Ook hebben de plannen louter betrekking op nieuw af te sluiten dienstverbanden; bestaande contracten kunnen niet worden opengebroken.

De schaal waarop deze regels zouden moeten gaan gelden is dus beperkt. Alleen bestuurders worden hieraan gebonden en dan ook nog eens in een beperkt aantal sectoren. Daarnaast wordt de deur opengehouden om hier toch van af te wijken en geldt het ook nog eens alleen voor nieuwe dienstverbanden.

Daarnaast is het maximale bedrag wat verdient mag worden nog steeds absurd, schandalig hoog, zeker in een land waarop we nog steeds voedselbanken nodig hebben.

Wat ik zou willen zien is als eerste een grens aan wat iedereen in dienst van de overheid of semi-overheid zou mogen verdienen; het wordt tenslotte allemaal van onze belastingcenten betaald en daar zijn betere bestemmingen voor te vinden. Daarnaast zou het ook goed zijn als de overheid sowieso grenzen zou stellen aan de topinkomens. Dat hoeven niet concrete grenzen te zijnL je kunt ook denken aan een richtlijn van niet meer dan een verschil van 10x tussen de laagste beloning en de hoogste beloning binnen een bedrijf.