Anja Meulenbelt legt uit waarom de media maar moeite hebben met de SP:
Ja het is ook echt sneu voor de media dat de SP steeds maar geen sappig nieuws levert in de trant van kandidaat partijleiders die vechtend over straat rollen, elkaar subtiel of minder subtiel afzeiken, dat de SP geen partij is die tot op het bot verdeeld is, en er dus weinig reden is om je eigen positie te versterken door te gaan lekken in de media of daar probeert je concurrenten in de partij een kopje kleiner te maken. De SP is ronduit saai. Voor journalisten.
[…]
Nou, als je niet iets nieuws kunt verzinnen, dan warm je ouwe kliek op. Dan lees je in de Volkskrant dat de afdrachtsregeling ‘gevoelig ligt’ binnen de partij, dat is een gezellig onderwerp dat eindeloos weer terugkomt, en ergens anders dat de bobo’s er voor gezorgd hebben dat het onderwerp van de agenda van het congres is afgevoerd omdat het niet uitkomt, onenigheid zo vlak voor de verkiezing. Verrassing: de afdrachtsregeling ligt helemaal niet gevoelig binnen de partij. Er is regelmatig over gedebatteerd. En de uitkomst is elke keer hetzelfde: een hele grote meerderheid wil de afdrachtsregeling handhaven, en als we kijken naar de leden die verandering willen is dat zelden het afschaffen van de afdrachtsregeling, en gaat het er soms over de manier waarop die uitgevoerd wordt. Binnenkort is er een praktische evaluatie over de regeling, om te kijken of er in de uitvoering wat bijgesteld moet worden. Maar de afdrachtsregeling gaat niet afgeschaft worden.
De afdrachtregeling, waarbij mensen die voor de SP in de Tweede Kamer of elders worden gekozen hun salaris en/of onkostenvergoedingen voor een groot gedeelte moeten afdragen aan de partij, is inderdaad nog nooit controversieel geweest binnen de partij. Het is misschien wel het belangrijkste verschil tussen ons en de andere partijen, dat je in de SP niet carriere kan maken, niet de volksvertegenwoordiging kan gebruiken als aanloop naar het grote geld, zoals ook bij bv. de zich nog steeds sociaal-democratisch noemende PvdA kan. Zie je Jan Marijnissen al naar Shell gaan? Dacht het niet. De enigen die daar echt moeite mee hadden toen ik actief lid was, waren de baantjesjagers en andere opportunisten die door het succes van de SP in 2001-2005 op de partij afkwamen. En die vertrokken meestal net zo snel weer.
Buiten de partij hebben natuurlijk veel meer mensen problemen met deze aanpak, maar dat zijn niet mensen die het beste voor hebben met de partij. Deze aanpak werkt, heeft ervoor gezorgd dat de SP altijd onafhankelijk kon blijven, nooit compromissen heeft hoeven sluiten op kernwaarden. Het heeft ervoor gezorgd dat er geen kloof is tussen de partij “elite” van kamerleden en andere volksvertegenwoordigers en partijmedewerkers aan de ene kant en het “gewone” partijslid aan de andere kant. Mensen met geschikte kwaliteiten en inzet kunnen heel snel “carriere” maken als het nodig is en niemand voelt zich te goed om de handen uit de mouwen te steken. Daarom hebben we ook het grootste aantal actieve leden van elke partij, omdat iedereen op gelijke voet met elkaar omgaat.
En dat is niet eng sektarisch, dat is zoals het hoort in een socialistische partij.